Satellietbeelden legden de breuk vast, die plaatsvond ongeveer 10 jaar nadat satellietmonitoring groei had gedetecteerd in een voorheen slapende scheur in het ijs, bekend als Chasm-1, en bijna twee jaar na een iets kleinere ijsberg genaamd A74 gescheiden van dezelfde ijsplaat. Een kloof is een scheur in de ijsplaat die zich helemaal uitstrekt van het oppervlak tot aan de oceaan eronder, terwijl een ijsplaat een drijvend stuk ijs is dat zich uitstrekt van gletsjers die op het land zijn gevormd.
Ted Scambos, een senior onderzoeker aan de Universiteit van Colorado in Boulder, schreef in een e-mail dat hoewel de ijsberg “een enorme ijsmassa is, ongeveer 500 miljard ton … het verre van de grootste ijsberg ooit is, die wedijverde met Long Eiland.”
Het afkalven zal naar verwachting geen gevolgen hebben voor het Halley Research Station van de BAS, dat in 2016 uit voorzorg verder landinwaarts werd verplaatst nadat Chasm-1 begon te groeien.
Echter, “de nieuwe breuk plaatst de basis binnen ongeveer 10 mijl van de oceaan, en de komende jaren zouden nieuwe scheuren kunnen optreden, waardoor een nieuwe dure verhuizing van het station nodig zou zijn”, schreef Scambos. De nieuwe ijsberg zal naar verwachting een vergelijkbaar pad volgen als dat van de A74 in de Weddellzee en zal worden genoemd door het Amerikaanse National Ice Center.
In tegenstelling tot sommige eerdere ijsbergen en ingestorte ijsplaten die er zijn geweest gekoppeld aan klimaatveranderingzei het BAS-persbericht dat de breuk een “natuurlijk proces” is en dat er “geen bewijs is dat klimaatverandering een belangrijke rol heeft gespeeld”.
Integendeel, de kloof begon te groeien als gevolg van “spanningsopbouw … vanwege de natuurlijke groei van de ijsplaat”, zei Hilmar Gudmundsson, een glaciologie-onderzoeker aan de Northumbria University, in een BBC-verhaal uit 2019.
Scambos vergelijkt het afkalven van de ijsberg met een beitel op een houten plank. “In dit geval was de beitel een klein eiland genaamd ‘MacDonald Ice Rise'”, schreef Scambos. “Het ijs werd door de ijsstroom tegen deze rotsachtige onderzeese berg gedreven, waardoor het gedwongen werd te splijten en uiteindelijk van de drijvende ijsplaat af te breken.”
“Het afkalven van grote ijsbergen, soms zo groot als een kleine staat, is spectaculair. Maar ze maken slechts deel uit van hoe de ijskap van Antarctica werkt’, zei Scambos. “Meestal hebben ze niets met klimaatverandering te maken.”
Source link
